Aflevering 9: Alle gordijnen zijn dicht

ALLE GORDIJNEN ZIJN DICHT
Geschreven door Bert Plomp

Terwijl de zon opkwam en ik over de Utrechtse Weg op de Berekuil afkoerste, zat ik na te denken over een plan. Een plan om met Jeany, onder “ideale” omstandigheden, nu eens echt gemeenschap te hebben. Ik mocht ditmaal niets aan het toeval overlaten.
Met Ellen was het immers op een fiasco uitgelopen. Met de Op-art-meisjes was het heel weldadig geweest, maar oraal. Met Agnetha tot slot, had een pruik roet in het eten gegooid.
Het liep nu tegen de kerstvakantie. In januari zou ik 17 jaar worden. Ik wilde coûte que coûte voor de jaarwisseling met Jeany het bed hebben gedeeld, zodat ik met opgeheven hoofd het nieuwe jaar tegemoet kon treden.
Inmiddels had ik redelijk wat kennis opgedaan over het vrouwelijk lichaam en wat vrouwen lekker vinden bij het vrijen. Ik had er daarom alle vertrouwen in, dat het met Jeany een succes zou worden.
Alsof het om de voorbereiding van de perfecte misdaad ging, zo minutieus pakte ik de hele organisatie aan.

Toentertijd bezaten mijn ouders een bungalow op camping Het Grote Bos in Doorn. Dit stenen gebouwtje beschikte niet alleen over een flinke oliekachel en een warme douche, in de kleine woonkamer stond bovendien een eenpersoonsbed en wel in de directe nabijheid van de kachel. Drie cruciale elementen voor het welslagen van mijn missie. Het rendez-vous met Jeany moest tenslotte hier plaatshebben gedurende de kerstvakantie. In een tijd dat ons landje nog regelmatig gebukt ging onder bitterkoude winters.

In de zestiger jaren, gedurende het “kerstreces”, vond er elk jaar in de jaarbeurshallen in Utrecht een handbaltoernooi plaats.
In deze competitie werd er gestreden tussen teams van scholieren uit het voortgezet onderwijs. Het was telkens weer een geweldig evenement. Honderden supporters kwamen eropaf, om het eigen schoolteam aan te moedigen. Velen van hen waren van het vrouwelijk geslacht. Een reden te meer, om je als speler eens extra uit te sloven.
Steevast maakte ik deel uit van een of ander team.
Dat jaar had ik evenwel besloten om maar eens niet van de partij te zijn. Ik wilde mijn dagen beter besteden. Ik sloofde me liever uit voor Jeany.

Thuis wist men niet beter dan dat ik weer gezond aan de slag zou zijn in de Jaarbeurshallen. Gezond aan de slag zijn, dat was ik ook wel. Niet in de Jaarbeurshallen, maar met mijn meisje in de bungalow.
Zeer doortrapt, had ik ruim van tevoren een kopietje laten maken van de sleutel van het boshuisje. Dat was een fluitje van een cent. Aangezien het om een heel simpele loper ging. Destijds was het volstrekt onnodig om je bezit met ingewikkelde sloten af te sluiten. Trouwens, er viel in mijn ouders’ huisje ook niets te halen. Tenzij je als desperado op zoek was naar een verroest, oud oliestelletje, een door en door versleten koekenpan of een oude deken, waar het weer in zat.

Met Jeany had ik uitgebreid de vertrektijden doorgenomen van de NBM. Jeany, komende van Huis ter Heide, en ik, komende van Utrecht CS, zouden elkaar treffen in Zeist bij het busstation.
Met een paar minuten verschil, arriveerden wij daar rond het middaguur. Er lag nog een mooie, lange middag in het verschiet.
Ruim een kwartier later betraden wij via de achteringang de camping. Voortdurend om ons heen kijkend of we niet gezien werden, slopen we naar de bungalow. De camping lag er desolaat bij op deze doordeweekse dag. Het was een kille, mistige bedoening.
Zoals verwacht, paste de sleutel als gegoten in het slot. Het eerste wat ik deed na binnenkomst, was als een haas de kachel aansteken en de boiler inschakelen.
Ofschoon de kachel op de hoogste stand stond te loeien, duurde het bijna een uur totdat we meenden dat het huisje op bedrijfstemperatuur was gekomen.
We ontdeden ons van alles dat het amoureuze doel in de weg zat en vlijden ons neer op het bed.
Daar lagen we dan eindelijk spiernaakt in elkaars armen. De omstandigheden waren volledig naar wens. Er was geen storende factor in de wijde omgeving te bekennen en het was lekker warm. Kortom we waren er helemaal klaar voor.
Jeany kwam met haar verrukkelijke lijf op mij liggen. Terwijl we tongzoenden, bewerkte ik met de hand haar geslacht. Spoedig was haar vagina warm en vochtig als een tropisch regenwoud.
Toen ze bijna een hoogtepunt bereikte, keerde zij zich om. Op haar rug liggend, spreidde ze verlokkelijk haar dijen. Ik ging op haar liggen en plaatste mijn rechterhand onder haar warme billen en liftte haar bekken wat op.
Haar natte vagina was gereed om mij te ontvangen. We haalden beiden, tot het uiterste door wellust gedreven, diep adem voor de komende golven van genot. Niets kon ons nog tegenhouden. Het was zover.
Ik kreeg bijna een hartverzakking toen ik op dat ultieme moment, buiten een auto bij het huisje hoorde stoppen. De moed zonk me vervolgens diep in de schoenen, toen ik kort daarop een bekende stem hoorde schreeuwen: “Pa, alle gordijnen zijn dicht”. Het was de stem van mijn jongere broer Charles.

De tijd was te kort om door de grond te zakken. Voordat we het wisten, stonden mijn vader en mijn broer midden in de kamer ons afkeurend aan te gapen.
Jeany en ik hadden geen andere keuze dan zo snel mogelijk het bed te verlaten en ons aan te kleden.
Mijn vader volgde onze verrichtingen nauwgezet. Met een belerende, calvinistische blik, stond hij iedere beweging van mijn prachtige, naakte meisje op te nemen. Maar ja, wie zou zijn ogen afwenden bij de aanblik van zo’n donkergetint juweeltje.
Hoe het ook zij, ik geneerde me rot voor mijn lieve meisje. Geneerde me, dat op deze botte wijze inbreuk werd gemaakt op onze liefdesdaad. Ik was woest op de twee indringers.

Mijn vader was zo “galant” om Jeany even bij haar ouders in Huis ter Heide af te zetten. Deze vriendelijke geste ging gepaard met het geven van een korte samenvatting van het gepasseerde.
Thuis in het Napoleonplantsoen, moest ik een oeverloze, stompzinnige zedenpreek aanhoren. Het leek wel of ik een misdaad had begaan. Me schuldig had gemaakt aan een of andere schanddaad.
Geslagen werd ik niet. De kans was inmiddels te groot dat ik zou terug meppen. Ik had er alle reden toe.
Dankzij broer Charles, verwezenlijkte ik ook nu niet mijn ultieme doel. Ik moest mijn zeventiende levensjaar ingaan, zonder dat ik “de daad” ook maar eenmaal volledig ten uitvoer had kunnen brengen.
En dan te bedenken, dat ik altijd met zoveel toewijding Charles’ haar knipte. Om te voorkomen dat Dupré met zijn duivelse tondeuse zijn frêle hoofd zou verminken.