Aflevering 5: Kunst in beweging

KUNST IN BEWEGING
Geschreven door Bert Plomp

Halverwege de zestiger jaren was Optical Art een populaire kunstuiting. Door lijnen, vlakken en kleuren in een bepaald onderling verband te presenteren ontstond er een soort bewegend beeld. Een beeld dat als je er langer naar keek, begon te draaien voor je ogen. Soms zo heftig dat je er tureluurs van werd. Dat duizelig makende, optische effect werd nog heftiger als je voor het object heen en weer bewoog en het van verschillende kanten bekeek.
Je zag deze stijl ook terug in het alledaagse leven. Op straat liepen veel jongelui rond in kleding met allerlei zwart-wit dessins. Patronen die duidelijk Op-Art-geïnspireerd waren.
Bij gebrek aan geld ging mijn uitdossing in die dagen niet verder dan een witte spijkerbroek en een zelf vervaardigd ‘The Who-hemd’. Zo’n T-shirt met drie concentrische cirkels, waarvan de segmenten successievelijk rood, wit en blauw gekleurd waren, vanuit het hart gerekend. Dus niet echt een duizelingwekkende creatie.

Op een warme, zomerse dag in 1964, vertrok ik te voet van camping Het Grote Bos naar Natuurbad Woestduin te Doorn. Naast mijn zwemspullen had ik een zak krentenbollen en een grote fles Sisi in mijn rugzak gepropt.
Het zwembad lag op pakweg een halfuur loopafstand verwijderd van de camping. De weg ernaartoe voerde over de Oude Arnhemse Bovenweg. Door een mooie, bosrijke omgeving.
Ter hoogte van de begraafplaats, hoorde ik achter mij vrolijk gegiechel en het gerinkel van fietsbellen. Nadat ik een stapje opzij had gedaan werd ik ingehaald door twee meisjes op de fiets. Twee mooie meisjes van mijn leeftijd. Ze hadden beiden halflang haar. De ene had heel donker haar, de ander lichtblond.
De donkerharige reed op een witte opoefiets, de lichtblonde op een zwarte. De donkerharige droeg een wit mini jurkje met zwarte motieven, de lichtblonde een zwart minijurkje met overeenkomstige, witte motieven.
De donkerharige droeg zwarte, lage pumps, de lichtblonde witte. Voor beiden gold dat ze lekker bruin waren en dat ik vrij zicht had op hunner beider kruis. De donkerharige droeg een zwart, de lichtblonde een wit slipje. Het was bepaald niet alleen hun Op-Art-outfit die me deed duizelen.
Uitgelaten groetend en zwaaiend passeerden ze mij en verdwenen geleidelijk uit het zicht. Het was weer eens zo’n moment dat ik het betreurde dat ik niet ad rem genoeg wist te reageren.

Een kwartier later arriveerde ik bij de ingang van Woestduin. Na een kwartje entree te hebben betaald ging ik opzoek naar een rustig plekje aan de bosrand. Toen ik dacht een geschikte ligplaats te hebben gevonden, zag ik even verderop de twee ‘Op-art-meisjes’ liggen. Zonder nu verder te aarzelen stapte ik op hen af. Allerbeminnelijkst reageerden zij op mijn verzoek om naast hen plaats te mogen nemen.
Het donkerharige meisje heette Ineke, de lichtblonde Tineke. Ineke was een beetje Indisch, Tineke honderd procent Hollands glorie. Ze woonden beiden in Driebergen.
Inekes vader was professor aan de Rijksuniversiteit Utrecht. Tinekes vader was accountant.
Ineke en Tineke gingen beiden naar de kunstacademie in Utrecht. Ze hadden een heel hechte vriendschap en vormden tezamen een waar kunstwerk.
Kleding maakten ze zelf en stemden die volledig op elkaar af. Voor iedere omstandigheid hadden ze samen een complementair Op-art-setje gefabriceerd. Zo ook voor een bezoek aan Woestduin. Ineke droeg een witte bikini met zwarte figuren, Tineke precies het omgekeerde.
Nadat we gezamenlijk de krentenbollen en de Sisi soldaat hadden gemaakt was het tijd voor een rondje zwemmen.
Na het zwemmen liepen we hand in hand wat rond over de strandjes van het natuurbad. Ik in het midden, aan weerszijden geflankeerd door een mooi stukje kunst van moeder natuur. Die middag kreeg mijn ego een gigantische boost.
Het bezoek aan Woestduin vormde het begin van mijn vriendschap met Ineke en Tineke. Beide meisjes hadden er totaal geen moeite mee om mij als vriend te delen. En ik zag er geenszins tegenop twee van zulke beauties het hof te maken.
Een aantal keren bezochten wij gedrieën, na afloop van een dagje kunstacademie, verschillende uitgaansgelegenheden in Utrecht. Kelders en cafés waar doorgaans vrienden en bekenden van mij zich ophielden. Daar ontmoette ik menig jaloerse blik.