Een allochtoon in Ierland

Een allochtoon is een persoon van wie ten minste één ouder in het buitenland is geboren. Ik voldoe maximaal aan deze definitie, want mijn beide ouders zijn in het buitenland geboren, namelijk in Nederland en ik woon in Ierland.
In politiek correct Nederland staat al een tijdje het gebruik van de termen allochtoon en autochtoon ter discussie omdat die termen discriminerend zouden zijn. We zijn hard op weg naar een situatie waarin je geen enkele groep meer kunt duiden en daarom iedereen bij zijn eigen naam moet gaan noemen, op weg naar een situatie zoals bij de ledenvergadering van vereniging “Ons Genoegen”, waarin Toon Hermans, in de rol van voorzitter, oeverloos de mutaties in het ledenbestand van de vereniging aan het opsommen is: “Mevrouw Loofhutjes, mevrouw Kistemaker …….”.
Nog even en we moeten, net zoals dit tegenwoordig op de voetbalvelden gebeurt, om te vermijden dat de tegenstander van je lippen kan aflezen wat het strijdplan is, met de hand voor de mond spreken over minderjarigen, bejaarden, 50-plussers, 65-plussers, babyboomers, ZZP’ers en ga zo maar door.
In wat voor een bocht ik me ook zou wringen, ik blijf een allochtoon in Ierland en dat ervaar ik absoluut niet als iets minderwaardigs, temeer niet omdat ik ook wel trots ben op mijn geboorteland.
Het is ook absurd te menen of van de Ieren te verlangen dat ik als Ier, als autochtoon, moet worden aangezien. Het is net zo waanzinnig om te menen dat ik een Tukker ben omdat mijn rasechte Utrechtse ouders zich ten tijde van mijn geboorte, werkend voor het Leger des Heils, voor een paar dagen verbleven in Hengelo om aldaar het evangelie te verkondigen.
Ik heb een diep besef dat ik pas aanspraak kan maken op de titel “Ier” indien ik kan zeggen: ik, mijn ouders, mijn voorouders hebben dit land mede helpen opbouwen, we hebben gevochten voor dit land, we hebben met de Ieren honger geleden en, om het populair te zeggen: we hebben “bloed, zweet en tranen” gelaten voor Ierland. Aangezien ik in de verste verte niet voldoe aan deze criteria, ben en blijf ik een allochtoon. Om die reden wil ik in Ierland bij verkiezingen ook geen stem uitbrengen. Wie ben ik, gelet op het voorgaande, om mede te bepalen wat goed of slecht is voor Ierland en de Ieren? Nee, laat dat maar over aan mensen die daar echt aanspraak op kunnen maken, namelijk aan echte Ieren met Ierse roots.
Evenmin zal ik me in Ierland mengen in zaken die gerelateerd zijn aan geloof, cultuur en traditie. Ik geloof wel in een God, maar niet in het hele circus en de hiërarchie die de mens zelf onder Hem gevormd heeft. Het zal echt niet in mijn kop opkomen om hier in Ierland mijn eigen geloof te verkondigen en ruimte in de vorm van gebouwen, televisiezendtijd en subsidie op te eisen ten dienste van het verspreiden van wat ik geloof. Het is voor mij eenvoudigweg ondenkbaar dat ik, als niet katholiek, op een dag de viering van St. Patrick’s Day in Ierland ter discussie ga stellen, dat ik mijn afschuw uitspreek over al die groen uitgedoste feestvierders of dat ik kritiek heb op de Halloween viering, dat ik het onacceptabel vind dat kindertjes, in een angstaanjagende vermomming, in het donker aan mijn deur kloppen en mij bedreigen en niet eerder vertrekken voordat ik ze iets lekkers aangeboden heb. Nee, ik leef in Ierland en feest met de Ieren mee. Ik laat mijn Ierse buren, vrienden en kennissen ook regelmatig weten hoe zeer ik als allochtoon Ierland en zijn inwoners waardeer en dat ik het er enorm naar mijn zin heb. Autochtone Ieren stellen het op prijs dat eens van een ander te horen.
Ofschoon ik wel een mening heb over bijvoorbeeld “de Oranjemarsen” in Noord-Ierland, bespreek ik zoiets hooguit met heel goede Ierse vrienden van beide zijden van de grens, van het conflict. Het is voor mij onvoorstelbaar, terwijl Oranje in zekere zin ook aan mij gerelateerd is, dat ik het houden van die marsen zou propageren dan wel tegenwerken. Dat is een interne Ierse kwestie met een lange voorgeschiedenis, waarbij veel bloed is vergoten en daar zal ik mij, als simpele nieuwkomer, in mengen? Okay, ik kom dan wel uit de Randstad en veel van de Randstedelingen denken er wereldwijd een mening van betekenis op na te moeten houden, in het bijzonder die megalomane idioten uit de “grachtengordel” binnen de Randstad, maar daar moet ik echt niets van hebben.
Die inmenging als allochtoon, roept bij mij het beeld op uit de film “The Field”, een tragedie waarin een jonge Amerikaan zich zo uit het niets bemoeit met het wel en wee van een kleine Ierse gemeenschap en een veld wil kopen ten koste van een lokale familie die dat veld tot dan huurde en met bloed, zweet en tranen door de jaren heen tot iets moois heeft ontwikkeld.
Hoe anders gedragen bepaalde allochtonen zich in Nederland. Met name sommige allochtonen van Noord-Afrikaanse, Turkse en Surinaamse komaf. Voor mij zijn dat geen allochtonen maar “walgtonen”. Woest kan ik worden als ik die schreeuwlelijkerts zie en hoor tekeergaan bij bijvoorbeeld de intocht van Sinterklaas. Zodanig tekeergaan, dat het al eens nodig was een noodverordening af te kondigen en de ME in te zetten. Ene Jerry Afriyie, de officieuze leider van de anti-Zwarte Piet-beweging in ons land, werd toen samen met zijn handlangers opgepakt wegens ongeoorloofd gedrag. Het is bijna onvoorstelbaar waar deze Jerry, een jongeman die nog niet zo lang geleden ontsnapt is aan de koppensnellers in zijn geboorteland Ghana en opgevangen is als vluchteling in het veilige Nederland, de brutaliteit vandaan haalt zich als zodanig in een gastland te presenteren en zich te bemoeien met een traditioneel Nederlands feest. En waar haalt die Sylvana Simons de brutaliteit vandaan zich, let wel: op een bijna geweld uitlokkende wijze, te bemoeien met ons Sinterklaasfeest? Ondanks dat zij al lang weet dat Sinterklaas en Zwarte Piet niets met slavernij te maken hebben, heeft zij haar giftige kaakjes zodanig verkrampt in dit onderwerp gezet, dat zij het niet meer los kan laten. Om toch nog koloniaal te kunnen blijven doorzeuren, zijn het nu ook de straatnaambordjes met een zekere koloniale lading die het moeten ontgelden en moeten verdwijnen. Met het kerstfeest in het vooruitzicht, is een volgend heet hangijzer voor haar wellicht in de maak: “Waarom is het kerstkindje blank en waarom is het een jongetje, waarom is het geen zwart meisje?” Als Sylvana zich zo hard wil maken voor het wegnemen van bordjes, laat ze dan eerst eens beginnen met het wegnemen van het bordje, nou zeg maar bord, dat haar eigen kop het zicht op de realiteit ontneemt.
Het karakter van deze “walgtonen” nog daargelaten, rijst de vraag: Wie heeft de lat zo laag gelegd dat deze wangedragingen mogelijk zijn geworden in Nederland. Wie is er verantwoordelijk voor dat die onwelwillende lieden het idee hebben gekregen dat ze het land maar naar hun hand kunnen zetten. Wie is er verantwoordelijk voor dat een serieus programma als “Opsporing Verzocht” eerder lijkt te zijn opgenomen ergens in de regio Noord-Afrika/Turkije dan in Nederland? Is het niet om je als Nederlander kapot te schamen dat Marokkaanse bendes uit de regio Utrecht een ware plaag vormen in Duitsland, alwaar zij grootschalig geldautomaten plunderen? Wie is er verantwoordelijk voor dat de Islam in Nederland zich kan uitrollen als een soort 4G-netwerk en dat de gebedsoproep vanaf een minaret die van de kerkklokken overstemt, in een tijd dat steeds meer kerken de deuren sluiten? Wie is er verantwoordelijk voor dat we in Nederland imamopleidingen faciliteren, islamitische scholen toestaan en subsidiëren en ongelimiteerd moskeeën laten bouwen? Het wordt door deze “nieuwe Nederlanders” niet alleen als vanzelfsprekend ervaren maar zelfs opgeëist.
Het antwoord luidt: politiek correct Nederland. Politiek correct Nederland is een kliek van vooral linkse Randstedelijke politici van PvdA/D66/GroenLinks huize, televisieprogrammamakers met dezelfde politieke achtergrond en een grote groep mensen die een goed belegde boterham verdient met het coûte que coûte doorvoeren van veranderingen en die lak heeft aan de mening van de meerderheid. Het is de hoogste tijd dat de andersdenkende meerderheid de macht naar zich toetrekt en zijn stempel drukt op het gebruik van de media en afrekent met die kliek.